De afgelopen twee dagen heb ik van dichtbij weer het Klapstuk toernooi mogen aanschouwen. Een toernooi wat ik ontzettend leuk vind en vond. Waarom? Omdat toen ik een jaar of 6 was ik voor het eerst met dit toernooi mocht meedoen. Zo spannend vond ik dat. Meespelen met jongens uit andere teams en proberen eerste te worden in een toernooi tegen je eigen teamgenoten waar je normaal gesproken meerdere dagen per week mee samenspeelde. Weken keek ik er naar uit. Naar de tribunes die goed gevuld waren en naar ons kwamen kijken en ons kwamen aanmoedigen.

Gelukkig ging ook dit jaar het Klapstuk toernooi weer door. Gelukkig zeg ik, want het had niet veel gescheeld of er was geen klapstuktoernooi meer geweest. Een traditie die zorgvuldig de nek om wordt gedraaid. Waarom? Ja waarom zou je zo’n leuk toernooi waar iedereen graag komt kijken en de gezelligheid die het met zich meebrengt de nek omdraaien. Ik zou het ook niet weten waarom.

Twee jongens die vroeger ook dit toernooi hebben gespeeld, vonden het ter ziele gaan van het toernooi ook te ver gaan en hebben zich opgeworpen als vrijwilliger om dit toernooi te laten doorgaan. Samen hebben ze de indelingen gemaakt en geprobeerd het toernooi zo goed mogelijk te organiseren. Kon het soms beter, ja, soms wel. Tussen alle verplichtingen door deden ze dit er wel even bij. Maar was het beter geweest om geen klapstuk toernooi te hebben, NEE. Dat zeker niet.

Omdat ik regelmatig op de ebbenhorst te vinden ben als trainer en leider van de JO10-2 dacht ik eens afstand te nemen en te genieten van het toernooi door alleen naar mijn zoon op donderdag ochtend te kijken in sporthal Corlaer en een keer niet te coachen. Ik heb ontzettend genoten van het toernooi, waarin de JO11-1 t/m 3 en de JO10-1 t/m 3 gehusseld en wel het tegen elkaar opnamen.

De talenten van nu en mogelijk de sterren van later speelden mooie, sportieve wedstrijden tegen elkaar. Maar toen ik eens om mij heen keek zag ik dat de tribunes redelijk goed gevuld waren. En toen ik naar beneden keek zag ik coachende jongens die net een paar jaar ouder waren dan de spelers zelf. Laat ik voorop stellen dat ik het echt super vind dat die jongens wilden coachen, maar ik begon mezelf af te vragen waarom het toch bijna niet mogelijk is om bijvoorbeeld ouders op de teams te kunnen inzetten als coach. Alle lof naar de jongens die het nu deden, maar hoe leuk is het voor je zoon of dochter als je zijn/haar team coacht. Het gaat niet om de winst in deze toernooien. Het gaat om de gezelligheid en het onderlinge respect als spelers naar elkaar. En natuurlijk wordt er gestreden voor de titel, maar dat zijn de meeste spelers na een paar uur alweer vergeten.

Donderdagochtend waren er meer dan 200 personen in de sporthal, hoe kan het dan zo zijn dat er niet voldoende interim coaches zijn voor een halve dag? In een vereniging als v.v. Sparta Nijkerk hebben we vele vrijwilligers die soms abnormaal veel voor de vereniging doen, omdat ze het leuk vinden, maar ook omdat ze zich verantwoordelijk voelen. Helaas lijkt het voor mij ook dat het vaak op dezelfde mensen neerkomt.

Een dag later mocht mijn dochter bij de mini’s haar eerste Klapstuk toernooi afwerken. De zaal was geregeld, prijzen waren er ook en teams waren gemaakt. Nu alleen nog voetballen…. Daarvoor heb je een veld (afgebakend terrein) bal, doelen, spelers (die waren er) en een beetje begeleiding nodig.
Om 10:06 moest het toernooi beginnen en om 09:55 stonden veel mensen naar elkaar te kijken. Wat nu, er is niemand die het begeleid zag je de mensen denken. Zelf wilde ik alleen het team van mijn dochter coachen, maar er valt niets te coachen als er niet eerst gevoetbald kon worden. Gelukkig waren er enkele ouders bereid om even te helpen met een veldje klaarzetten. De teams waren al gemaakt, maar moesten nog even aan elkaar voorgesteld worden en met een beetje begeleiding begon het toernooi te lopen.

Ook bij dit toernooi waren veel mensen aanwezig op de tribune en zat ik mij, toen ik de prijzen ging ophalen, weer af te vragen hoe het ook hier kon dat er zo laat de benodigde vrijwilligers waren die met elkaar en de door de organisatie geregelde zaal, prijzen en teams er een mooi toernooi van hebben gemaakt. De vrijwilligers die nu opstonden waren ook de teambegeleiders die op zaterdag ochtend de begeleiding verzorgen. Hoe mooi zou het zijn als ook deze mensen af en toe eens een stapje terug kunnen doen om te kijken naar hun zoon of dochter en dat andere mensen de handschoen oppakken om 1x per jaar een halve dag “op te offeren” om een team te begeleiden.
En ik schrijf opofferen, maar eigenlijk is het gewoon ontzettend leuk. Het geeft je echt heel veel voldoening om de kinderen te zien stralen, te voetballen en plezier te hebben. Ieder op zijn eigen niveau voetballend voor de titel maar met het respect naar elkaar en aan het einde weer voldaan naar huis te gaan met een mooi vaantje.

We zijn met z’n allen een vereniging en ik heb eens uitgezocht wat de dikke van Dale hierover zegt “
Vereniging: Een samenwerkingsvorm waarbij meerdere personen op voet van gelijkheid trachten een bepaald doel te verwezenlijken of een bepaalde activiteit te ontplooien, meestal zonder dat hieraan commerciële belangen ten grondslag liggen.”

Mijn doel is om mijn kinderen een leuke voetbaltijd bij een ontzettend leuke vereniging te geven. Dit doe ik belangeloos, omdat ik zie dat de kinderen het leuk vinden dat ik er ben op de sportvereniging. Maar een vereniging is zoals gezegd een samenwerkingsvorm, hiervoor zijn dus ook meerdere mensen voor nodig. Mensen zoals u.

Als ik de website van Sparta moet uitgaan hebben we voor de mini’s tot en met de JO11 lichting ca. 50 mini’s en 27 teams. Elk team bestaat gemiddeld uit minimaal 7 spelers. Dit betekent dat er ongeveer 400 ouders zijn voor deze groep spelers. Dit is toch een hele mooie hoeveelheid om mooie evenementen zoals het klapstuktoernooi, het Europacup toernooi en andere evenementen met elkaar tot een mooi en goed einde te kunnen brengen.

Kan Sparta (maar eigenlijk moet ik zeggen, kunnen uw kinderen) deel uitmaken van uw goede voornemens en volgend jaar ook op u rekenen met onder andere het Klapstuk toernooi, het Europacup toernooi en de andere activiteiten? Want anders gaat het Klapstuk toernooi knap stuk en eenmaal stuk is iets moeilijk weer heel te maken.

Wouter van de Kamp

FC Twente heeft vijf talentvolle jeugdspelers uit de eigen Voetbalacademie voor meerdere seizoenen aan de club weten te binden, waaronder oud-jeugdspeler van Sparta Nijkerk Mees Hilgers.

Evert Bleuming: “Het is mooi dat we deze vijf jongens voor langere tijd voor FC Twente hebben kunnen vast leggen. Vij­­f talenten met potentie, die afgelopen maanden op het trainingsveld en in wedstrijden al de nodige ervaringen hebben opgedaan bij hogere teams. Door hen die stap te laten maken willen we onze talenten meer uitdagen en prikkelen. Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan de individuele ontwikkeling van de jeugdspelers. Dit seizoen zijn we begonnen met deze nieuwe structuur binnen onze Voetbalacademie, de levensader van de club. Een nieuwe werkwijze met als einddoel om meer spelers af te leveren bij het eerste elftal.”

MEES HILGERS: “SPECIAAL MOMENT”

De zeventienjarige Mees Hilgers maakte in 2011 de overstap van Sparta Nijkerk naar de Voetbalacademie. Hilgers trainde ook al mee met Oranje onder 18 en onlangs maakte de verdediger zijn debuut in de basis voor Jong FC Twente. “Dit contract is voor mij een beloning voor het harde werken al die jaren in de jeugd”, weet Hilgers. “Ik heb er veel voor overgehad en dan is dit een speciaal moment. Wanneer je als jeugdspeler ervaringen op mag doen bij hogere teams helpt dat echt. Ik sta nog aan het begin van mijn carrière en mijn volgende doel is om het eerste elftal van FC Twente halen en dan met de club spelen op het niveau waar het hoort.”

Sparta Nijkerk feliciteert Mees met dit mooie contract en wensen hem veel succes komende jaren bij FC Twente!

Bron: FC Twente