Eén van de lastigste dingen die je bij het schrijven van een column tegen komt is het verzinnen van een pakkende ‘kop’. Het liefst moet die direct wat vragen oproepen zodat mensen nieuwsgierig beginnen aan het lezen van jouw verhaal. De laatste column van dit seizoen zat al een tijdje in mijn hoofd. Inclusief de kop. Totdat het laatste stuk van collega-schrijver Rob Schoon verscheen…

Ik wilde het, juist op dit moment, graag hebben over Voetbalvaders. En het stuk van Rob ten spijt: dat ga ik gewoon doen ook! Ik heb namelijk altijd met heel veel plezier gelezen over en gekeken naar Voetbalvaders. Er zijn in de loop van de jaren wat beroemde en minder beroemde exemplaren voorbij gekomen. De bekendste vader-zoon relatie is toch wel die van Johan en Jordy Cruyff. Junior had bij lange na het talent van zijn vader niet maar in de slipstream van El Salvador werd hij ongewild tóch een belangrijke voetbalzoon. De ouwe Martin Koeman bracht zelfs 2 telgen voort die het spelletje aardig beheersten. Ronald heeft er wellicht het meeste uitgehaald, toch was broer Erwin best wel een begenadigd talent. Voor ons wat minder bekenden: Carles en Sergio Busquets, Frank Lampard sr. (551 duels voor West Ham United) en Lampard jr. (648 wedstrijden voor Chelsea!), Jerry en Nigel de Jong, Frank en Steven Berghuis… er lopen best wel wat voetballers rond die het talent van huis uit meegekregen hebben. Wat dacht u van Patrick en Justin Kluivert (en dan heeft die ouwe Patrick ook nog een bijzonder getalenteerd zoontje, Shane, rondlopen in de jeugd van Barcelona)?
Ook binnen onze club is het fenomeen voetbalvader-voetbalzoon voorgekomen: Henk en Henk Versteeg, Harry en Harry Hamstra, Sven en Stan Onland en ik zal er zeker nog een paar vergeten.

Soms gebruiken voetbalzonen hun talent maar gedeeltelijk op het voetbalveld maar ventileren zij aan tafel van één van de vele praatprogramma’s hun kennis van het spelletje: Yourie (zoon van Jan) Mulder, Hans Kraay (zoon van senior) junior.

Kennelijk kijken niet alleen voetballers het kunstje af van hun ouwe heer. Max zal best iets hebben geleerd van Jos en Mathieu zal ook wel iets van Adrie hebben meegekregen toch?

Toen bijvoorbeeld mama Blind met papa Blind tussen de lakens dook kan zij best het idee hebben gehad dat er even een nieuw topvoetballertje in elkaar moest worden gezet maar, het is onderzocht: talent is NIET genetisch bepaald. Onder leiding van Danielle Posthuma, hoogleraar Neurowetenschappen aan de Vrije Universiteit Amsterdam en VU medisch centrum, is vastgesteld dat erfelijkheid maar voor een klein gedeelte bepalend is voor het talent van een kind. Daar had Posthuma overigens geen duur onderzoek voor hoeven doen, het levende bewijs tikt momenteel dit stukje voor u (en ik ben blij dat ik dat verdriet deel met Geurt Albert Buijtenhuis en de vader van Marc Groenewoudt).

Vaak is het aandoenlijk als je trotse vaders aan het rand van een voetbalveld ziet, alleen maar oog hebbend voor de prestaties van hun zoon. Vaak. Niet altijd. Vaders maken het talent van hun kroost vaak zoveel groter dan dat het daadwerkelijk is. Staan niet alleen langs de lijn in de hoogste staat van opwinding maar plempen tegenwoordig ook de social media vol met lofliederen over hun nageslacht.

U hoort mij niet zeggen dat die van mij de beste voetballer ter wereld is maar neemt u van mij aan dat het verrekte moeilijk is om je trots onder stoelen of banken te schuiven als hij het goed doet in het veld. Dat mijn hart sneller gaat kloppen en mijn bloed sneller gaat stromen als hij voor het eerst in de hoofdmacht mag opdraven. En dat het vervelend is als hij z’n plaats ook weer kwijt raakt. Als dat dan ook nog resulteert in een overgang naar een andere club is dat best lastig. Eerst voor hem, daarna voor mij. Zeker als je je hart hebt verpand aan Sparta Nijkerk. Het is ‘m echter gegund. Tenminste, als ‘ie over niet al te lange tijd maar weer gewoon terug keert op het oude nest. Al is het maar om ‘m als een klein kind, na afloop van een bloedstollende wedstrijd, in je armen te kunnen sluiten omdat je samen zo intens gelukkig bent met het zojuist behaalde resultaat.

Nico Fiegen

Heeft u dat ook? Dat u zich irriteert aan al die mensen om u heen die meer met hun mobiele telefoon bezig zijn dat met de mensen in hun omgeving. We moeten echt 24/7 álles checken: Facebook, Instagram, Twitter, mail etc. Een goed gesprek met je kinderen moet je vandaag de dag bijna schriftelijk aanvragen! “Nu even niet pap, er zijn wel 33 berichten binnen waar ik eerst even op moet reageren, we praten straks wel even”. Ik realiseer me dat ook ík regelmatig op dat ding sta te staren, weet dat het 2019 is, ik kom ook niet uit een ei maar ik mis het wel die gesprekjes bij de benzinepomp, op het NS perron of bij de bakker.

Als je over “vroeger” begint ben je oud aan het worden, zegt men altijd. Nou, dat zal dan wel maar vroeger was in ieder geval écht niet alles slechter en in sommige gevallen in ieder geval socialer, gezelliger.

Vandaag de dag hoef je ook eigenlijk bij niemand meer te rade te gaan voor wat informatie, hoef je niet meer in de encyclopedie te duiken voor een antwoord op een ingewikkelde vraag. Je pakt gewoon je mobieltje, check-check-double check…hoppa. Ik kan me nog herinneren dat muziekminnend Nijkerk op donderdagmiddag met de neus tegen de winkelruit bij Verhoog stond om de nieuwste Top 40 te bestuderen. Nú kan ik met 1 druk op de knop de hitlijsten van 1956 tot en met februari 2019 naar voren toveren!

En voor de voetballiefhebbers: weet u nog dat u voor de voetbaluitslagen op zaterdagavond naar het sigarenwinkeltje van Van de Ham op het hoekje van de Langestraat reed, weer of geen weer? En dat daar een handgeschreven briefje hing met de uitslagen van de klassen waarin de Nijkerkse clubs uitkwamen? En dat je daar dan zelf met wat voetbalvrienden stond uit te rekenen hoe de stand in de klasse van jouw club dan nu zou moeten zijn? Niks om 17:00 uur via je iPhone inloggen op voetbalopzaterdag.com, niks Teletekst pag. 894 raadplegen, niks via je mobiel even een vriendje in Putten of zo bellen hoe de wedstrijd daar precies was verlopen! Nee, gewoon, lezen vanaf een briefje: De Musketiers-Sparta (N) 3-4, N.S.C.- DOSC 2-0, etc. Wie zou er gescoord hebben? Zou Tijmen niet geblesseerd geraakt zijn? Zou de winnende vlak voor tijd gevallen zijn? Voor het antwoord op die vragen moest je toch echt even de krant van maandagochtend afwachten want digitaal kon niemand je op de hoogte brengen.

Hoe ik er zo bij kom om een beetje melancholiek te raken? Nou, dat zal ik u vertellen. Op de Nieuwjaarsreceptie van Sparta Nijkerk hadden we (bestuurslid Ted van Haren en ik) het genoegen een aantal jubilarissen in het zonnetje te mogen zetten. Eén van hen was Henk Bouw. Good, old Henk Bouw. Prominent lid van één van de meest bekende en leukste Sparta-families die ik ken. Op zaterdag kruipt een deel van de familie nog bij elkaar aan een tafeltje in de kantine of in het BONI Businesshome en ik weet zeker dat hun week niet compleet is als ze die aan het eind van de week niet even afpilzen op De Ebbenhorst. Joop, Gijs, Mart, Henk… (en uit betrouwbare bron weet ik dat hun vrouwen de week ook gezamenlijk afsluiten).

Henk volgt de club nog altijd persoonlijk, was nog niet eens zo heel lang geleden nog actief als voetballer en je kunt hem een ras-Spartaan noemen. Die middag had Henk zijn eigen “iPad” bij zich. Een keurig geconserveerd opschrijfboekje uit de zeventiger jaren. Op iedere dubbele bladzijde stonden de wedstrijden van het team waar hij deel van uitmaakte handgeschreven weergegeven. Scoreverloop, uitslagen, stand, opstelling (mooi man, illustere namen als Jan Kamphorst, Gert Loos, Tijmen Doppenberg, Aart Werkhoven, ze stonden er allemaal in!). Het boekje had geen zoekfunctie, er viel niets te swipen, er kon niets worden uitvergroot, de nostalgie droop er vanaf. Ik stel me zo voor dat Henk in de nadagen van zijn carrière werd aangeschoten door clubgenoten, dat die hem dan vroegen wat ook alweer de uitslag was van het in maart 1971 gespeelde beslissingsduel tegen Huizen, wie nu precies de winnende maakte en wie de scheidsrechter was. Henk hoefde dan niet op zoek naar de “aan”-knop, hoefde geen paginanummer in te geven maar hij liet de blaadjes simpelweg tussen zijn vingers doorschieten en…jawel…hier staat het. Wat wilde je ook alweer weten?

Misschien moeten we eens een vitrine gaan maken met dat soort attributen: de schoenen van Harry Hamstra, de keepershandschoenen van Gerard Loch, de aanvoerdersband van Henk van Steeg, de scheenbeschermers van André Plomp, zou toch mooi zijn? Met een ereplaatsje voor de authentieke “iPad” van Henk. Al was het maar om de verhalen die de uitslagen en de opstellingen uit zijn analoge informatiebron die middag teweeg brachten. Henk was destijds al mijn favoriete voetballer, na die Nieuwjaarsreceptie werd de waardering alleen maar groter!

Nico Fiegen

PS Zou Henk het ziekenfondsbrilletje na zijn actieve loopbaan ook voor ons bewaard hebben…?