Nieuws

Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 26 april 2014 in AD/AC.

Met de mededeling dat Quick Boys had verloren van Odin ’59 was Sparta Nijkerk kampioen van de hoofdklasse A. Op het hoofdveld van DOVO. Het feest kon beginnen, de titel was binnen. Een moment waar je een heel seizoen naar uitkijkt. Als het dan eenmaal daar is dan is er natuurlijk blijdschap en trots, maar ook het besef dat de competitie 2013-2014 voorbij is. Op een onverwacht doch welkom moment, want titel in de knip is titel in de knip. Hebbes. De late gelijkmaker tegen Quick Boys, een week eerder, bleek goud waard. Spartanen geraakten in een flow, de ‘snelle jongens’ uit Katwijk in een onoverkomelijk dip.

De spanning die je iedere week opbouwt, die je op zaterdagen voelt in alle vezels van je lijf, is bij zo’n kampioenschap opeens verdwenen. Foetsie, pleite. Dat duurt tot de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen: in dit geval tot zaterdag 23 augustus 2014. Dan begint het zenuwlijden weer. Dan keert het zaterdagochtendgevoel terug.

Het werkt als een biologische klok die precies weet ‘hoe laat het is’. Spanning, opwinding, zenuwen? Ik weet het niet. Toen ik nog voetbalde had ik het, als trainer was het er en nu als technisch manager nog steeds. Eten smaakt me ‘s morgens niet. Een kopje soep en een wit bolletje gaan er in de loop van de dag nog net in maar meer ook niet. De darmflora tiert welig als de wedstrijd nadert. ‘Is het weer zover, zeker weer zaterdagochtend’, ik hoor het mijn vrouw zeggen als ik ijsberend door de kamer voor de zoveelste keer darmkrampen vertoon.

Nu de hoofdprijs voor dit seizoen binnen is zullen de komende zaterdagen anders zijn. Heerlijk ontspannen. Flink ontbijt, krantje erbij, relaxed ergens een voetbalwedstrijd kijken of een rommelmarkt pakken. Maar na enkele weken, ik weet nu al zeker dat het gaat gebeuren, voltrekt zich een gevoel van leegte.

Afkickverschijnselen dienen zich aan. Je mist die nare spanning van de wedstrijd. Vreselijke vorm van voetbalmasochisme. Ik weet zeker dat velen het herkennen. Als de wedstrijdspanning er is wil je er vanaf zijn, zodra dat het geval is mis je diezelfde wedstrijdspanning. We kunnen niet ‘met’ maar ook niet ‘zonder’. Om met Obelix te spreken: ‘Rare jongens die voetballers’.