Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 18 augustus2012 inAD/AC
Blij dat ik weer een column kan schrijven na alle ge-facebook van de afgelopen tijd. Er gaat voor u toch ook niets boven tekst op krantenpapier dat kreukelt, ruikt, scheurt en afgeeft. Gedurende de zomerstop werd ik vooral op de hoogte gehouden van de tropische paradijzen waar mijn facebook-vrienden vertoefden. Ook vernam ik dagelijks welke cocktail mijn dochter nu weer had ontdekt in Malaga en was het geruststellend te kunnen constateren dat mijn zoon, schoondochter en hun reisgenoten in Sri Lanka niet in handen waren gevallen van de Tamil Tijgers. Ongekend, social media. Ik doe er aan mee. Maar houd me in. Wie niet in tropische oorden verbleef, ploegde deze zomer voort in ons kikkerland, regenland. Slechts de prijzenregen bij het EK en de Tour, waar we zo op hoopten, kregen we niet.
Op veel voetbalvelden was er geen zomerstop. Zeker niet op sportcomplexen waar nieuwe kunstgrasvelden werden aangelegd, zoals bij veel clubs in de regio. Dat gebeurt altijd in de zomermaanden. Dat betekent niet alleen inzet van aannemers maar ook de handjes van vele clubmensen. Graafploegen, sjouwers, tegelleggers, vegers, elektra- en rioleringsdeskundigen, metselaars en accommodatie- beheerders die dagelijks aanwezig zijn. Als de klus dan geklaard is en de accommodatie ligt er als hernieuwd bij, dan lijkt dat voor hen die na een paar maanden weer eens op de club (mogen) komen allemaal heel gewoon. Alsof het niet wekenlang heeft geregend, alsof het soms niet tegenzat en alsof er geen vertraging optrad en deadlines in gevaar dreigden te komen. Dat realiseert nagenoeg niemand zich als in augustus de velden, kleedkamers, kantine, doelnetten, ballen en andere attributen weer smachten om betreden en aangeraakt te worden. Dat is allemaal heel gewoon. Nou, ik verzeker u, dat is helemaal niet gewoon. Dat kost klauwen vol organisatie, werk en inzet. Dat kost een zomerstop.
Maar om in facebook-jargon te blijven: vind ik leuk.
