Het seizoen 2001-2002 moest nog beginnen of Sparta Nijkerk werd geconfronteerd met een tegenvaller. De huidige hoofdtrainer Simon Ouaali, toen nog jeugdtrainer, kon het op de één of andere manier niet echt vinden met het nieuwe Hoofd Jeugd Opleidingen Joop de Heus en stopte per direct als trainer van de A1. Joop kwam toen bij mij terecht en ik hapte toe. In Augustus, na een aantal trainingen, maakte ik kennis met Theo Hogeveen, vader van sterkhouder en talent Remco. Theo bood zich vrijwillig aan om dat seizoen als elftalleider te fungeren. Mijn eerste indruk van Theo was dat hij op mij een rustige indruk maakte een beetje saai zelfs en eerlijk gezegd dacht ik: moet hij mijn elftalleider worden?
Na een paar wedstrijden werden die gedachten gelogenstraft en bleek dat wij in een aantal facetten behoorlijk op één lijn zaten: Hoe wij de spelers benaderen moesten, hoe een scheidsrechter moest worden ingepakt en het gevoel voor humor dat angstvallig veel overeenkomsten vertoonde. Slechts op 1 punt zouden wij het nooit met elkaar eens worden: Theo was en is voor Feyenoord en ik voor aartsrivaal Ajax. Trots liet Theo menigmaal een foto zien waar hij als tiener opstond met de Europa Cup 1 bokaal.
Diverse hoogtepunten heb ik met Theo beleefd. Zo draaiden wij bij uitwedstrijden altijd een CD van Maria Lourdes zodra het sportpark van de tegenstander gestaag in zicht kwam want dat bracht geluk. De opmerking: “zouden die mensen doar net zo oardig zijn als ons?” met een stalen gezicht geplaatst, mocht natuurlijk ook niet ontbreken.
Ook het seizoen dat zoon Remco niet meer in de A1 zat, bleef hij elftalleider en dat zegt al iets zo niet heel veel over Theo. Het laatste seizoen 2003-2004, was zonder meer het meest succesvolle en promoveerde wij via de nacompetitie naar de 3e divisie. Uitgerekend die finaledag had Theo een familie-uitje en kon hij dit sportieve hoogtepunt niet meemaken. Theo kennende was hij die dag nog zenuwachtiger dan als hij er wel bij zou zijn geweest. Spontaan werd door alle spelers de promotie dan ook opgedragen aan Theo!
In Bennekom werd dat gedenkwaardige seizoen afgesloten met een toernooi tegen clubs die allen hoger speelden. Sparta was de enige hoofdklasser en prompt wonnen wij dat toernooi. Weliswaar hadden wij Salim die dag geleend van de A-selectie maar de vreugde was er niet minder om. Ik zie Theo na afloop nog met een Sparta paraplu door de kleedkamer lopen met de blote kont van Paul Prins pontificaal in beeld. Hilarisch!
Dat Theo het 40 jaar vol heeft gehouden bij de Post is mij niet zo verwonderlijk. Plichtsgetrouw, loyaal, dat is Theo op het lijf geschreven. Hij verdient het eigenlijk om nu met pensioen te gaan maar die regeling schijnt niet meer te bestaan. Nog 3 jaar zijn best doen en hij kan van zijn vrije tijd gaan genieten. Ik weet zeker dat als die tijd aanbreekt dat ze bij de post zich wel even achter de oren zullen krabben en denken: “Doar goat onze oardigste collega” !
Tijmen Beekhuis
