Nieuws

Je suis Harry.

Voetbal is al heel lang mijn favoriete sport en hobby. Op jeugdfoto’s uit mijn voetbalverleden bij Sparta Nijkerk zie ik allemaal jonge ventjes, eerst het haar mooi kort, al dan niet in de vorm van een bloempot geknipt en later, in de aspiranten en junioren, komt ‘het langharige tuig’ voor de dag. Allemaal blanke ventjes ook. Ik kan me niet heugen dat ik in de jeugd met Turkse, Surinaamse of Marokkaanse jongens heb gevoetbald. Als we tegen Barneveld of SDV Barneveld moesten voetballen, ja, dan kwamen we wel eens ‘kleurlingen’ tegen. Maar dat waren dan weer Molukkers.

Het ging eigenlijk vanzelf
De voetbalvrienden uit mijn jeugd waren over het algemeen Nederlands Hervormd, Gereformeerd, zwaar Gereformeerd, Zwarte Kousen Kerk, Rooms Katholiek of deden helemaal niet aan een geloof. Niet dat we daar zo mee bezig waren, we wilden voetballen, niets meer en zeker niets minder.
Langzaam aan meldden zich bij de voetbalclubs de kinderen van allochtone ouders. Dat ging eigenlijk vanzelf. Mijn zoon en zijn voetbalvriendjes voetbalden met Turkse en Marokkaanse voetbalvriendjes. Dat leverde nooit problemen op, althans, niet dat ik me herinner. Het ging allemaal vanzelf. Oké, de moslimjongeren hielden onder de douche vaak hun onderbroekje aan en hun ouders waren niet altijd bereid om te rijden naar uitwedstrijden. Daar moest wel rekening mee worden gehouden, al waren er ook goede voorbeelden. En je had de ramadan. Ook zoiets vreemds dat wij niet kenden.

‘Die krijgt een lekker elftal…’
Toen ik op vierendertigjarige leeftijd stopte met actief voetballen bij de A-selectie van Sparta Nijkerk en de B1 junioren van de club ging trainen, zeiden sommige kritische Spartanen: ‘die krijgt een lekker elftal’. Naast een stel blanke jongens speelden in dat team Reagwich Slijngard, Eddy Isidora, Jamal Bouandelaoui, Erkan Erik, Fevci Pinarci en Tayfur Kahraman. Aan de namen te zien en te horen waren hun ouders geen autochtone Niekarkers. De meeste jongens trouwens wel. We werden afgetekend kampioen, er heerste een prima onderlinge sfeer en nagenoeg het hele team ging over naar de A1 junioren en ik ging mee als trainer. Tot op de dag van vandaag heb ik met deze jongens een prima contact en wij kijken samen terug op een mooie tijd. Ze waren goed aan elkaar gewaagd: Chris van den Boom, Ronald Dokter, Henk Bouw jr., Dennis van Werkhoven, Dennis Boor, Ramon Beijen, Ernst-Jan van Beek, Martijn van Essen en de allochtone jongens. Zeker acht spelers van het team haalden Sparta Nijkerk 1 of speelden later elders in een eerste elftal, bij Veensche Boys, NSC en Argon. Reagwich Slijngard ging zelfs naar FC Utrecht. Een goede lichting. christenen, moslims en jongens zonder religie in één team. Geen probleem.

Schrijven van een column een gevaarlijke klus…?
De verschrikkelijke moordpartijen van afgelopen week in Frankrijk lijken de onderlinge verhoudingen tussen moslims en ‘de rest van de wereld’ op scherp te zetten. Aan de andere kant zien we ook gebeuren dat moslims zich openlijk distantiëren van jihadisten en gewetenloze terroristen die ‘in naam van hun geloof’ vinden dat ze onschuldige mensen mogen vermoorden, in dit geval journalisten, cartoonisten en wie weet ook nog wel columnisten…… Wordt het schrijven van een column op de website van Sparta Nijkerk een gevaarlijke klus? Lijkt me toch van niet.

Niet mijn Islam
Afgelopen woensdag is de Facebookpagina ‘Niet mijn Islam’ geopend. De beheerders ervan zijn moslims die genoeg hebben van extremisten “die ons, moslims en niet-moslims, bedreigen en kwetsen omdat wij niet willen leven zoals zij. Wij zijn de meerderheid. Die meerderheid waar vaak over gesproken wordt, maar nooit met”, zo staat op de Facebookpagina. Na deze introductie laten de oprichters weten dat ze niet geassocieerd willen worden met extremistische, gewelddadige moslims. “We hebben genoeg van diegenen die onze religie van vrede hebben gekaapt. Zij die onze religie van harmonie verminken met hun extreme ideeën en interpretaties. Tegen hen roepen wij: ‘Dit is niet mijn islam’.”