Nieuws

Zaterdagochtend op een voetbalveld. Veel voetbalvolk uit de vroege veren. Nerveuze kinderen veroorzaken een kakofonie van geluid. Ouders verdringen zich bij de koffiebar. Bij de F- en E-pupillen zie je vaak beide ouders langs de lijn.

Opa’s en oma’s ook nog wel. Dat wordt anders naarmate de kinderen ouder worden en al helemaal als gedroomde ‘Messi’s’ en ‘Ronaldo’s’ niet in een selectieteam komen doch “gedoemd’ zijn op een lager niveau te acteren. Voor de kinderen niet erg, zij voetballen met hun vriendjes op hun eigen (lagere) niveau en hebben volop schik. Voor de ouders een grote teleurstelling.

Pa wordt geen zaakwaarnemer en zoonlief zal niet via ‘de voetbal’ kunnen zorgen voor een onbekommerde oude dag van zijn ouders. Pa zal moeten werken tot zijn 67e en ma kan het tweede huis in Spanje en de cabriolet op haar zonnebank gebruinde buik schrijven. Hij staat in zijn fraaie keepers-outfit heel wat uit te stralen in het doel van een E-pupillen elftal. Vooral dat hij niet blij is met de regen aan doelpunten die hij om zijn oren krijgt. Weer een bal uit het doel halen. Om moedeloos van te worden. Één enkele bal heeft hij tot nu toe tegengehouden. Maar ja, die werd eigenlijk van dichtbij tegen hem aangeschoten. Beetje mazzel.  ‘Mooie redding’, werd er vanaf de kant geroepen, maar dat was meer omdat de toeschouwers medelijden met dit jonge keepertje hadden.

Naast het doel, leunend tegen de rechterdoelpaal, staat de hele wedstrijd zijn vader (althans, dat ernstige vermoeden maakte zich van mij meester) het mannetje doodongelukkig en bloednerveus te maken. Net voor het eindsignaal, een dikke nederlaag is dan een feit, barst het keepertje in tranen uit. Zijn vader wordt nu boos. Zijn zoon, de nieuwe Van der Sar, huilen! Nee, dat kan niet. ‘Heb je nou je zin’, roep ik vanachter het leunhek. ‘Hoezo, ik coach hem hoor’, dient de vader mij van repliek. ‘Lekker dat coachen van jou, je hoort achter het hek, niet op het veld, en je moet vooral je mond houden en dat mannetje lekker zijn gang laten gaan’.

Totaal verbouwereerd kijkt de man mij aan: ‘Maar ik coach hem toch…….?!’.

Laat maar………mijn medelijden en boosheid richten zich op pa en zeker niet op het keepertje dat naar het voetbalveld kwam om lekker een wedstrijd te spelen met zijn maatjes. Met de hele wedstrijd een neuroot naast zijn doel pakte dat voor het onfortuinlijke keepertje helaas heel anders uit. Hopelijk behoudt hij zijn ‘plezier’ in voetbal, maar we moeten in dit geval vrezen voor het ergste. Misschien kan ik hem helpen door aan de scheidsrechters en de opleiders binnen onze club het meer dan ernstige advies te geven om neuroten die bij jeugdwedstrijden naast doelpalen staan te schreeuwen en te ‘coachen’ en iedereen die tijdens een wedstrijd niks binnen de lijnen heeft te zoeken, direct achter het leunhekwerk te sturen. Voor onze voetballertjes wel zo fijn. Laat ze vooral lekker hun gang gaan.

Toen was het tijd voor een bakkie bij de mannen (en vrouwen) van de supportersvereniging…….. Was getekend,

T.O.E. Schouwert (Harry Hamstra)