Ziek zijn wens je niemand toe. Als je ziek bent voel je je ellendig en ben je vaak niet te genieten. Maar er is nog een ander soort ziekte, die vaak aan het einde van het seizoen de kop op steekt. Het begint ineens te kriebelen, je voelt je gespannen, het kan een hardnekkig virus zijn, je kan er weken mee rondlopen en op zaterdag beleeft het zijn hoogtepunt. Of je nu speler, speelster, trainer, leider of supporter bent, iedereen kan ermee te maken krijgen en iedereen heeft er dan op zijn of haar eigen manier last van.
De kampioenskoorts!
Het beïnvloedt je basisbehoeftes als eten, drinken en slapen. Misselijk worden en slecht slapen omdat je zó gespannen bent voor die ene wedstrijd. Een vreemd verschijnsel. Het hele seizoen speel je je wedstrijden, doe je je ding, heb je laten zien dat je de beste bent, en dan ineens.. besef je blijkbaar dat er iets te winnen valt.
Ik ben zelf in de gelukkige omstandigheden geweest om een paar keer kampioen te worden, 1 keer als speler in mijn jongere jaren bij Blauw Wit’66 in Holten en 2x als leider van een meidenteam bij Sparta Nijkerk. De laatste keer staat mij wat kampioenskoorts betreft het meeste bij. Samen met xx MC1 (ik zal hun naam niet noemen, het zou nog gevoelig kunnen liggen..) streden we met onze MC2 om het kampioenschap. Op een dinsdagavond in mei moesten we naar xx toe om onderling uit te vechten wie er kampioen zou worden. Voor xx was het de laatste wedstrijd, terwijl wij met 5 punten achterstand nog een wedstrijd extra zouden moeten spelen. Wie kan rekenen ziet hierin nog een mogelijkheid voor beide teams. Maar bij xx, dat het hele seizoen bovenaan gestaan had en ons in Nijkerk al had verslagen, hadden ze maar met 1 mogelijkheid rekening gehouden. Alles was geprepareerd om het kampioenschap te vieren; spelen op het hoofdveld, muziek, veel publiek, een officiële opkomst van de speelsters, spelen in kampioensshirts, bloemen langs de kant.. Wat kon er nog mis gaan? Een gelijkspelletje was genoeg.
Bij ons was er uiteraard ook spanning, maar bij het zien van alles wat geregeld was, kwam er een ongekende kracht in het team los, dat vastberaden was om het feestje eens flink te verstoren. De gebruikelijke yell ‘wij zijn scherp, wij zijn sterk, wij zijn Sparta Nijkerk’, klonk zo krachtig over het veld dat de bloemen langs het veld er spontaan van verbleekten.
De wedstrijd begon en al snel was te zien dat de meiden van xx stijf stonden van de koorts. Van goed voetbal was geen sprake en wij scoorden uit een counter zowaar de 0-1. Met man en macht probeerde xx de gelijkmaker te forceren, maar zelfs met het inbrengen van een MB speelster lukte het niet. We stapten met een 0-1 overwinning van het veld. Zwaar teleurgesteld en gefrustreerd dropen de meiden van xx af en wij vierden alvast ons feestje, in de wetenschap dat we een week later tegen de nummer laatst het kampioenschap alsnog binnen konden halen. En zo geschiedde; de thuiswedstrijd tegen Lelystad’67 werd relatief eenvoudig en vastberaden met 3-0 gewonnen en het kampioenschap kon gevierd worden. Onverwacht, maar des te mooier!
Op moment van schrijven ben ik na al die jaren opnieuw bevangen door de kampioenskoorts. Vrouwen 1 ligt op koers om het kampioenschap binnen te halen, wat een unieke prestatie zou zijn als promovendus in de 3e klasse. Veel meiden zijn nog nooit kampioen geworden. Een nieuwe ervaring dus. En ook hier zie ik de koorts en kriebels toeslaan. Maar ik vind het knap hoe ze daar mee om gaan. Iedere wedstrijd wordt als een finale benaderd, de koorts wordt omgezet in positieve energie en iedere week flikken ze het weer om de 3 punten binnen te halen. Vanzelfsprekend is het niet, een tegenvaller of teleurstelling ligt altijd op de loer. Ook daar moet je op voorbereid zijn.
Maar als je er met zijn allen alles aan gedaan hebt, kan je jezelf nooit iets verwijten. En om uiteindelijk dat kampioenschap binnen te halen heb je ook een portie geluk nodig.
Daarom is sport zo mooi. Diepe teleurstelling of ultiem geluk, het ligt zo dicht bij elkaar.
Ik wens alle Spartanen veel gezondheid, maar ook een beetje koorts en veel kriebels toe in de komende weken. Hopelijk kunnen we dan aan het einde van het seizoen met alle Spartanen samen gaan proosten op een goede afloop, want het beste medicijn tegen koorts is toch drinken, veel drinken..
Hans Stam
Meiden- en vrouwen coördinator Sparta Nijkerk
Sparta Nijkerk Vrouwen 1 stelt zich voor! 