Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 5 april 2014 in AC/AD
Waar voetbalkenners als Willem van Hanegem en Johan Derksen zich furieus afzetten tegen kunstgras voetbalvelden, zien we in het amateurvoetbal steeds meer hectaren kunstvezel verschijnen. Bij Spakenburg en IJsselmeervogels wordt, op liefst acht velden, alleen nog maar op kunstgras gevoetbald en bij de meeste verenigingen zien we het nepgras oprukken.
Wat de kenners die ons wekelijks in praatprogramma’s vertellen hoe de voetbalwereld in elkaar zit, waarom trainers falen en welke spelers er niks van kunnen, vergeten, is dat er een aanmerkelijk verschil bestaat tussen voetballen op een natuurgrasveld in een stadion en voetballen op een doorsnee natuurgrasveld bij een amateurclub.
In een stadion ligt het botergeile gras de hele week in volkomen maagdelijkheid te wachten op die ene keer per week dat zij door tweeëntwintig spelers en een arbiter wordt betreden. Soms is er nog een doordeweekse wedstrijd, de rest van de week wordt het natuurgras vertroeteld, gemaaid, geveegd en liefderijk verzorgd door een ploeg gediplomeerde ‘grasmasters’. Dat zo’n veld, de Groningse Euroborg buiten beschouwing gelaten, er dan als het spreekwoordelijke biljartlaken bij ligt is natuurlijk geen wonder. Op zo’n veld wil iedere rechtgeaarde liefhebber wekelijks zijn of haar balkunsten vertonen.
De noodzaak van kunstgras in een stadion is dus minder aanwezig. Zelfs in de Arena hebben ze na jaren het natuurgras redelijk onder controle gekregen. Maar dat is anders bij de vele amateurclubs die ons land rijk is. Daar is sprake van overbespeling van het natuurgras. Van lichtvoetige mini’s, dikbuikige vriendenteams tot ongewenst gastgebruik, allemaal trainen en voetballen ze de hele week op dezelfde velden.
Tot overmaat van ramp lopen op die velden geen fulltime onderhoudsploegen. Was het maar zo’n feest. Daar is geen geld (meer) voor. Kunstgras is voor de amateurs een ware uitkomst. Van Hanegem en Derksen en al die anderen analytici zullen zich moeten realiseren dat er momenteel een hele generatie voetballers opgroeit die alleen maar gewend is om op kunstgras te voetballen. Jeugdvoetballers die niet eens weten hoe echt gras ruikt. Dat met een sliding een reep natuurgras de bilnaad binnendringt en dat een voetbalbroekje besmeurd kan worden met modder………
Met de tijd meegaan kan ook voor Willem, Johan en de rest van die ‘ouwe lullen’ op TV soms helemaal geen kwaad.
