Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 31 augustus 2013 in AD/AC
Ze lijken uitgestorven, weggevaagd van voetbaltoendra’s als ooit de dinosaurussen. Langs vleugels dartelende links- en rechtsbuitens met de souplesse van ranke modellen op een catwalk. Publiekslievelingen. Publieksvoetballers. Door hun specifieke passeer-bewegingen, ongeëvenaarde geilheid om een show weg te geven en afgemeten voorzetten vanaf de achterlijn te verzenden, werden het legendarische voetbaliconen: Moulijn, Garrincha, Jairzinho, Rensenbrink, Amancio, Ling, Swart, Best, Wery, Keizer, Tahamata….om er maar eens een paar te noemen.
Ze zijn verdwenen. We neigen naar euforie wanneer jongelingen als Boetius en Bakkali dreigen door te breken, maar zij kunnen niet tippen aan de flankspelers van weleer. Want vroeg of laat worden zij gedwongen in een strak keurslijf van meeverdedigen, afjagen en ‘meters maken’ te functioneren.
Daarin is geen ruimte voor frivoliteiten, onvoorspelbare acties, one-man-shows en het tot op het bot toe tergen van desperate verdedigers die telkens door de stokken worden gespeeld of op andere wijze voor schut gaan door scharen, duizelingwekkende kapbewegingen en andere onnavolgbare trucs van deze als fantasierijke flankartiesten in de wieg gelegde virtuozen van het voetbalveld. Toen ik als achtjarig ventje met vriendjes langs de kalklijn van het oude hoofdveld van Sparta Nijkerk lag, had ik maar één idool: Tijmen Doppenberg.
Jammer dat er van deze artistieke en eigenzinnige rechtsbuiten geen bewegende beelden zijn. Ze staan wel in mijn geheugen gebeiteld. Een tegenstander uitdagen, tergen, passeren, nog eens opzoeken, wederom passeren en een loepzuivere voorzet afleveren. Tijmen Doppenberg. Publieksspeler pur sang. Waar is hij gebleven?
Gelukkig dat ik in die tijd niet tegenover hem heb gestaan als ruwe back. Dan had er voor mij, om niet keer op keer voor schut te gaan, helaas, sorry Tijmen, niets anders opgezeten dan mijn grote idool bij de enkels af te zagen. Een nare gedachte, maar ja, ieder z’n vak………
