Deze column van Harry Hamstra verscheen op 7 september 2013 in AD/AC
In onze voetbalregio kenden we de afgelopen decennia heel wat goede spitsen. Enkele namen: Erik Willaarts (Woudenberg), Jaan de Graaf (IJsselmeervogels), Melrik Beukers en Paul Lieftink (beide Spakenburg), Albert van Nijhuis (SDC Putten, Sparta Nijkerk), Piet Struijk (Spakenburg), Adrie Bettink (IJsselmeervogels), Ron Bezembinder (Sparta Nijkerk), Dick Wassink (NSC), Berry Powel (Roda ’46)……….
En dan vergeet ik nog wat toppers. Als ik terugkijk op mijn jaren als trainer dan heb ik er ook wel een paar meegemaakt: Reagwich Slijngard (Sparta Nijkerk B1, daarna FC Utrecht), Willem Hensums (Zeewolde), Michiel Koelewijn (Veensche Boys), Tijs Houwing, Ruben Wilson, Danny van den Meiracker (allen Spakenburg) en nog wel een paar.
In het eerste jaar dat ik Veensche Boys trainde (seizoen 1997-1998) werden we gelijk kampioen en promoveerden naar de 1e klasse en dat was mede te danken aan een spits die dat jaar eigenlijk al op z’n retour was, niet altijd kon trainen, te veel kilo’s met zich meezeulde, druk was met zijn eigen zaak, hield van snacks, eigenlijk gewoon een luie bliksem was, maar met het tor-instinct van een sluwe vos. Zelden een spits gezien die gehaaider en leper was in de zestienmeter. Een goaltjesdief die nooit blind uithaalde, nee, een vies puntertje in de uiterste hoek, dat was zijn handelsmerk. Zo scoorde hij vele goals. Met de precisie van een kruisraket liet hij ballen in het net ploffen. Hij was blij met iedere goal maar baalde er van dat hij daarna weer helemaal terug moest lopen naar de eigen helft om de tegenstander de aftrap te laten nemen. Een luie, lepe, legendarische spits uit Nijkerkerveen: Andre van de Beek.
Deze week werd bekend dat zoon Donny, die bij Ajax in de B1 speelt, door bondscoach Stekelenburg is geselecteerd voor Oranje onder 17. De appel valt niet ver van de boom. De genen hebben hun werk gedaan, daar was Andre niet te lui maar spits genoeg voor.
Een Veensche voetballer in Oranje.
Mooi of niet!?
