Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 7 maart 2015 in AD/AC
Bij een nieuw seizoen beginnen voetballers wat kaarten betreft met een schone lei. Een enkele overgebleven kaart wordt ‘weggespeeld’ in het bekertoernooi en in de competitie beginnen de meeste spelers met nul kaarten. Wat een weelde. Vier gele kaarten heb je immers zo maar niet verzameld. Nou, dat valt tegen. En dat ligt zeker niet altijd aan de arbitrage. Alhoewel, er lopen scheidsrechters rond die denken dat hun zonnige weekend niet geslaagd is zonder kaartenregen.
Maar terug naar de spelers. Terwijl het juist de kunst is om in het begin van het seizoen geen of zo weinig mogelijk kaarten te verzamelen, hebben veel voetballers daar geen boodschap aan. Wegwerpgebaar, balletje wegtrappen, opzichtig tijdrekken, allemaal domme en overbodige kaarten. ‘Het is pas de eerste, wie doet mij wat,’ zo hoor je ze denken. En bij de tweede kaart zijn ze slim genoeg om de rest van het seizoen de schade beperkt te houden. Maar dat zal de heren niet lukken.
Op tweederde van de competitie gaan de consequenties van kaarten bij nagenoeg alle teams een rol spelen. Spelers staan op drie of inmiddels op vier of meer kaarten en dat betekent dat elke volgende gele kaart een schorsing oplevert. Ik heb het over voetballers die spelen bij (professionele) amateurclubs, zoals de KNVB dat graag ziet in het kader van de ‘voetbalpiramide’. Maar waarom moeten amateurs zwaarder worden gestraft dan profs? Waarom moeten amateurs na vier gele kaarten bij iedere volgende een wedstrijd aan de kant, terwijl profs pas na vijf kaarten en vervolgens bij de tiende gele kaart geschorst zijn? Klassenjustitie. En niet zo’n klein beetje ook.
Die vraag aan de KNVB stellen levert allerlei omtrekkende bewegingen, drogredenen en
K-smoesjes van administratieve aard op. Kom eens op daar in het Zeister bastion. Één druk op de knop en de regels zijn voor alle voetballers gelijk! Zoals het hoort. Is dat nou zo moeilijk?
