Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 22 december 2012 in het AD/AC.
Hij staarde naar de kist. Daar lag opa. Zag hem voor het eerst in zevenentwintig jaar niet lachen, geen grapjes maken. Gevecht tegen tranen. Het ging goed tot tante Desiree, die achter hem stond, zei: ‘daar ligt je grootste supporter’. Vijf woorden met een enorme emotionele lading.
Tranen en het besef dat de tijden van opa langs de lijn van het voetbalveld voorgoed voorbij zijn. Want opa was er meestal. Bij het jeugdvoetbal, bij Veensche Boys, SDC Putten en de laatste jaren weer Sparta Nijkerk. Zijn trouwste supporter. Leunend over het hekwerk, kijkend naar en genietend van zijn voetballende kleinzoon. Inwendig zo trots als een pauw, zoals voetbalopa’s zijn.
Deze week werd mijn vader begraven. Op vrijdag 14 december jongstleden overleed hij. Plotseling. Drieëntachtig jaar. Opmerkingen als ‘mooie leeftijd’ wil je niet horen. “Je begraaft geen leeftijd maar iemand van wie je hebt gehouden”, zei de dominee.
Zo is het.
Niemand wil zijn vader kwijt.
Een voetballiefhebber die zelf nooit in verenigingsverband tegen een bal trapte. Hij speelde met wat vriendjes bij het zelfbedachte ‘Diermense Boys’.
De oorlog gooide roet in het eten.
Vader weggevoerd tijdens de razzia van Putten, moeder na de oorlog plotsklaps blind door alle oorlogsellende en op veertienjarige leeftijd van school om voor moeder, broertjes en zusje te zorgen. Op zaterdag werken op de melkfabriek en daarna thuis ook weer aan de slag.
Harry junior zal vanaf nu tevergeefs zoeken naar opa, die zelf zo graag een voetballer had willen zijn maar die kans nooit kreeg.
“De jeugd realiseert zich niet half wat een voorrecht het is om in vrijheid iedere dag te mogen en te kunnen voetballen”, hoorde ik mijn vader ooit zeggen. “Ze hebben de oorlog niet meegemaakt, gelukkig maar…..”.
Laten we dat zo houden met z’n allen.
Fijne Kerstdagen en een respectvol, sportief en gezond 2013.
