Nieuws

Als je echt de liefde voor je club wilt betuigen, onvoorwaardelijke trouw aan de vereniging waar je zoveel van houdt wilt belijden en in alles wilt uitdragen dat er voor jou maar één club is dan mag je ver gaan. Dan slaap je niet alleen in een pyjama van de club, zet je niet alleen een tatoeage van het clubembleem in je nek en laat je niet alleen je auto (of alleen je buitenspiegels…) spuiten in de clubkleuren. Dan laat je altijd en overal, geen enkel middel schuwend, blijken wát jouw favoriete club is. Om te beginnen reis je jouw club achterna, desnoods tot in Tuvalu of de federale staten van Micronesië. Soms val ik van mijn stoel van verbazing als ik zie hoe ver zoiets kan gaan. Telstar uit IJmuiden off-all-places heeft een supporter die tweewekelijks uit Zwitserland komt om zijn club aan te moedigen. De Haagse behangkoning John van Zweden was al ruim voordat hij mede- aandeelhouder werd van Swansea helemaal ‘lép’ van die club en reisde tientallen keren per jaar naar Wales om wedstrijden bij te wonen. Mensen laten hun tuin bestraten met het logo van de club of geven hun goudvis de naam van de clubtopscorer. Maar da’s me allemaal net te onschuldig, te lafjes. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik zelf ook niet helemaal vrij ben van clubkoorts en voor mij is dat extra belastend want ik heb er namelijk twee. Twee clubs waar ik minder van slaap als ze slecht presteren. Ik zou nog uit kunnen gaan leggen welke 2 dat zijn maar ik heb me laten vertellen dat dát inmiddels wel duidelijk is. Maar ik ben ook een lafaard. Ik beperk met tot plaagstootjes op social media, treiterij op een feestje of ik bel gewoon Jan Lovink. Maar dat slaat allemaal nergens op.

De liefde voor de club moet zó diep zitten dat je je ongenuanceerd en ongeremd met het beleid van de club bemoeit omdat het anders niet goed komt. Dan ontregel je wedstrijden, gooi je stenen bij clubbestuurders en – vrijwilligers door het raam en bepaal jij of de vleugelspits van jouw club voor een andere mag kiezen. Jij. En niemand anders. Zijn ze nu helemaal belazerd? Door jouw acties zijn ze trots op jou, binnen de club want jij laat het allemaal niet maar zo gebeuren.

Nóg mooier wordt het als de liefde voor je club omslaat in het haten van andere clubs. Want dan ga je nóg verder. Dan hang je een pop over de reling van de tweede ring als ultiem teken van afschuw over de keeper die jouw club net heeft verlaten. Of bedreig je niet alleen de speler die jouw club voor een andere heeft ingeruild maar ook zijn vrouw en jonge kinderen. Dan steek je het supportershome van de vijand in de fik of, en dán heb je pas écht je sporen verdiend, je slaat gewoon een aanhanger van de tegenpartij met een klauwhamer hartstikke dood. Ik zie beelden (gelukkig) uit andere delen van de wereld, waar twee supporterskampen elkaar naar het leven staan op een manier waar de Slag van Nieuwpoort bij verbleekt. Al Ahly- Zamalek, 2-1, 6 doden, 12 gewonden. Valt mee. Real Tomayapo-Club Indenpendiente 3-0, 11 doden, 61 gewonden. Magere oogst.

En dat doe je allemaal voor je club. Of liever gezegd: tégen die andere club. Want dat zijn allemaal tering-joden of ******- homo’s. Denk maar niet dat je met je dochter nog op de tribune van de tegenpartij kunt gaan zitten want dan heb je, als je geluk hebt nog net de keuze: of je verlaat zelf als de brandweer het stadion óf ze rossen je er met een mannetje of 8 even uit.

Een doorgesnoven idioot vond onlangs tijdens de wedstrijd Vitesse- Sparta Rotterdam dat hij het recht had om even, en public, verhaal te gaan halen bij de keeper van de tegenpartij (o karma, die keeper bleek toen de vandaal dichterbij kwam, 2.10 mtr. groot dus de boosdoener verbeterde tijdens het angstige sprintje terug zijn persoonlijk record met maar liefst 2 seconden!). In Utrecht moest weer een wedstrijd stil gelegd worden omdat het bijna Chinees Nieuwjaar leek in het uitvak en scheidsrechters moeten nog steeds wedstrijden stil leggen omdat er oerwoudgeluiden neerdalen vanaf de tribune…

Ik ben blij dat er bij onze club af en toe ook eens vuurwerk wordt afgestoken op de Sven Onland tribune of scheldkanonnades (met heel veel taalfouten…) van de lange zijde rollen anders sta je toch mooi voor gek, vandaag de dag.

Het is pas echt lachen-gieren-brullen als supporters zich uit gaan laten over de ellende van een ander, zich druk maken om het wel en wee van de club waar ze eigenlijk niets mee te maken willen hebben, dan kun je pas écht zeggen dat je lak hebt aan alles. Dan ben je écht de held van de club!

Allemaal onzin natuurlijk. Ik weet dat er in onze kantine soms smalend wordt gelachen, bijvoorbeeld om de tegenvallende resultaten bij onze buren. En ineens realiseerde ik me dat we daar bij tijd en wijle allemaal wel eens aan mee doen. Maar da’s raar toch? Hoeveel prachtige stadsderby’s hebben we niet uitgevochten aan beide zijden van de sloot? Hoe lang keken we niet uit naar de aanstaande clash? Hoe ludiek waren de acties van beide supportersgroepen niet. Ik heb er ergens in mijn huis nog de bewijzen van.

Onlangs sprak ik een hardwerkende vrijwilliger en ras-NSC-er. Laten we ‘m voor het gemak even Pim noemen (volledige naam bij de redactie bekend). Pim is verknocht aan zijn club en geeft daar zijn ziel en zaligheid aan. En ik merkte dat hij zich zorgen maakte. Over de resultaten, de stand op de ranglijst. Over vertrekkende spelers. Over andere zaken bij de club. Zijn club. Een club waar ‘ie net zoveel van houdt als ik van Sparta Nijkerk. Een club die hij volgens mij, al breekt de 3e wereldoorlog uit, nóóit in de steek zal laten. Alleen al door de Pims in deze wereld zouden we toch moeten hopen dat ook zijn club nog 1.000 jaar bestaat en dat we ooit weer een onvervalste Sparta Nijkerk- NSC op het programma hebben? Met gevatte grappen vooraf of dubbelzinnige spandoeken tijdens de wedstrijd, met briljant bedachte liedjes bij onderlinge ontmoetingen. Maar zonder klauwhamers, zwaar vuurwerk of bedreigingen. En met bier na afloop. Gewoon met Ab. En met Eddy en met Jerry. Én met Pim.

Ik denk niet dat hij mij kwalijk neemt dat ik dan wél hoop op winst voor mijn club.
Nico Fiegen