Het stond er écht! Zomaar, vanuit het niets, zonder vooraankondiging, zonder overleg…pats, boem. Voor vrijwel iedere Spartaan was het ronduit schokkend, confronterend zelfs. Hoe kón men het bedenken? Uit wiens koker kwam dit? Wat lag er aan ten grondslag? Het was toch goed geweest al die jaren? Waarom dan nu ineens dit? Natuurlijk, het beestje moest een naampje hebben maar dat hád het toch al? Al 90 jaar!
Stel je voor, je wandelt , zoals ik, al een jaartje of 50 ons complex op, groet wat mensen, neemt de trap naar boven en je loopt ineens ‘het clubhuis’ in…?? Het clubhuis?? WTF?! De KANTINE!!
K.A.N.T.I.N.E.
Golfers drinken een gele peter in het paviljoen (ook wel hole 19), de harde kern van profclubs hebben een honk, studenten hebben een aula, bejaardentehuizen hebben een koffiekamer, padvinders hebben een gebouw, maar wij hebben een KANTINE (en bij wijze van uitzondering ook een perron….). Ja, hockeyers, díé hebben een clubhuis maar wie haalt het nu in z’n harsus om onze KANTINE ook om te dopen? Da’s toch echt vloeken in de kerk?
En dat bleek ook al snel. Spartanen klommen al snel op de barricades, er werd een soort digitale actiegroep opgericht en de titel (want dat is het, een titel!) KANTINE werd officieus heilig verklaard. En terecht. v.v. Sparta Nijkerk heeft met ingang van heden nóóit meer een clubhuis, is dat begrepen? In onze KANTINE is historie geschreven. Begonnen met die oergezellige ruimte op de plaats waar nu onze Kringloopwinkel staat. Met kantinebazen als Jan Mooij of Aalt Bruinekool. Met van die nissen waar het leek of je op zaterdagmiddag op Tienertoer ging. Met een ouderwetse frituurpan achter de bar waarin frikandellen werden gebakken zoals ze nu niet meer gemaakt worden. Met meters bier en bladen vol spatjes. Met een liter jenever, stiekem achterin de koelkast, om de voorzitter toch af en toe van een jonge klare te voorzien.
En toen kwam ons huidige hoofdgebouw. Ook toen heeft iemand misschien al bedacht dat in zo’n mooi pand natuurlijk geen sprake meer kon zijn van een KANTINE maar die is dan waarschijnlijk wél met pek en veren over de stadsgrenzen gejaagd. Ook in ons nieuwe onderkomen bleef er gewoon sprake van de KANTINE. Zo’n ruimte met natte tafels en warme worsten. Zo’n KANTINE waar klaverjassen en toepen zijn uitgevonden. Waar je op feestavonden ook je vriendinnetje mee naar toe nam en waar je verkering kreeg. Om daarna gezellig de dug-out op het hoofdveld in te duiken (totdat het iemand behaagde dat die dingen, ook al zonder overleg, transparant moesten worden wat dan vanuit de KANTINE weer fraaie schouwspellen opleverde…). Na afloop van het OJK of op avonden waarop kampioenschappen werden gevierd horen daar de lampen heen en weer te slingeren. Die moet met grove bezems aan het einde van de avond door 5 vrijwilligers schoon geveegd worden. Dát is een KANTINE. Dat gebeurt niet in clubhuizen of paviljoens. Daar wordt de boel met een plumeau schoon gemaakt, daar is het verboden kringen op tafel te maken en daar prikken ze een vorkje en schuiven ze geen ‘balletje pindasaus’ naar binnen. Volgens mij heeft de bedenker van dat afschuwelijke woord ‘clubhuis’ ook heel weinig historisch besef. Want in onze kantine is zoals gezegd geschiedenis geschreven. Zonder een uitgebreide bespreking vooraf is daar een tafeltje gereserveerd voor de familie Bouw en iedereen die daar later bij is aangeschoven. Daar ontstond een hoekje ergens achter de bar waar je het illustere duo Jan van Drie en Henk Kraaij, Johnny van Beek en Willem Mostert uit kon tekenen, waar Geurie een uitgebreid gesprek met je aanging en waar BN-ers als Johan Derksen en John van Sweden hun verhaal kwamen vertellen. En waar iedereen wel eens een keer bovenaan de trap heeft gestaan in het besef dat het laatste biertje niet persé nodig meer was en er nu er voor zorgde dat diezelfde trap een haast onneembare hindernis was geworden. En die doop je dan plotsklaps om tot clubhuis? Heet Gert Veenhof nu dan ook horeca-manager? Is een bak pukkies dan ook ineens een bruine fruitschaal? En gaan we daar dan ook kaviaar eten in plaats van een zompige kroket? Dacht het niet! Al noemen we ons hoofdveld een stadion, onze Rommelmarkt een Kringloopwinkel en gaan scheidsrechters referees heten, de KANTINE blijft de KANTINE. En degene die het ooit nog in z’n kop haalt om de term clubhuis te gebruiken gaat er in voor 2 kannen bier. Want zo doen we dat in een KANTINE.
Duidelijk? Niet meer doen dus hè?
Nico Fiegen
