Nieuws

Heerlijk, op zaterdagmiddag weer langs de lijn. Wat heb ik dát gemist. Met dat de bal zijn eerste competitie-omwentelingen maakte heb ik me voorgenomen niet meer terug te komen op dat oneerlijke competitie-einde van vorig seizoen. Het zij zo, er over ophouden, basta, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Per slot van rekening konden we deze voetbaljaargang beginnen met een geweldige selectie. En dat werd nog maar eens bewaarheid tijdens de vrijwel vlekkeloze voorbereiding (met uitzondering van dat wedstrijdje waar we onze vrienden in Ermelo een enorme pot zand in de ogen hebben gestrooid…hahaha). Zonder de spelers die ons verlieten te kort te willen doen geloof ik dat Eric Speelziek met een nóg betere groep aan het seizoen begon. Bakkenes, Ahrens, Krant en alle andere nieuwkomers….onze TC verdient heel, heel veel credits.

En toch bekroop me een weemoedig gevoel toen ik de eerste oefenwedstrijden van Sparta Nijkerk 1 bekeek. Hij liep er niet meer tussen. Met dat ietwat gebogen lijf, armen ‘half-breed’ langs het lichaam, speurende blik, zich afvragend waar die bal na weer een fraaie onderschepping nu weer naartoe moest. Hij had de gunfactor al was het maar omdat hij een exponent van onze eigen jeugdopleiding was. Maar vooral omdat hem de nodige pech en tegenslag niet bespaard was gebleven. Twee keer raakte hij zwaar geblesseerd, iets ernstigs met kruisbanden als ik het goed heb. Twee keer een enorme lijdensweg om weer op niveau te komen en uiteindelijk twee keer terug op het hoogste niveau, vaak als basisspeler. Hij is geen praatjesmaker, je betrapt hem zelden of nooit op geschreeuw of emotioneel gedoe in het veld. Henk Spaan, journalist van Het Parool, schreef ooit eens een prachtige muzikale ode aan Wim Jansen, jarenlang de stille kracht van Feyenoord (en ook nog heel even van aartsrivaal Ajax) en het Nederlands Elftal: Stille Willem. Die ode zou ook zo op hem van toepassing kunnen zijn. Hij deed wat hem was opgedragen en liep tactisch volgens mij nooit uit de pas. Als ik hém zag spelen was ik altijd net een beetje trotser op m’n club dan wanneer hij er niet bij was.

In de voorbereiding op het seizoen 2020-2021 heeft ‘ie het nog even geprobeerd. Hij moet echter gevoeld hebben dat die verrekte knie wéér ging opspelen. Het kan niet anders dan dat ‘ie nog even tegen beter weten heeft gedacht dat hij er vast naast zou zitten. “Niet zeuren, je beeldt je maar wat in, hup….aan de bak”. Maar stiekem wist hij wel beter. Hij had dit vaker gevoeld. Dit was niet O.K., dit kon zomaar weer fout gaan. En wilde ‘ie dat? Wéér een revalidatie-periode van ruim een jaar, weer fysiotherapie tot hij er flauw van werd, weer terug knokken om in de basis te komen. Ik zie het moment voor me. Hij staat klaar om z’n voetbaltas voor de zoveelste keer in te pakken. Handdoekje, schone Björn Borg slip, wat tape, douchegel…de rest lag op de club. Maar opeens ging hij er even bij zitten. “Moet ik dit nog wel doen? Moet ik opnieuw gokken dat het faliekant fout gaat? Ik ben nu 25 en ik heb nog een maatschappelijke carrière van misschien wel 40 jaar voor me. Moet ik dat in de waagschaal leggen?” Die avond is hij waarschijnlijk voor het eerst in zijn leven met tegenzin naar De Ebbenhorst gefietst. Heeft hij gevraagd of de trainer even tijd voor ‘m had. Die avond heeft hij zijn trainer gezegd dat hij het besluit had genomen om te stoppen met voetballen op het hoogste niveau. Dat leek hem het verstandigst. En zijn trainer zal dat beaamt hebben waarbij ik me voorstel dat die óók even een brok in zijn keel moet hebben gekregen. “Een aderlating voor het team maar een dapper besluit, jongen. Kom, we gaan het de rest van team vertellen”. En even later neemt de trainer voor aanvang van de training het woord en betrapt zichzelf erop dat hij er waarachtig ook een beetje emotioneel van wordt: “Mannen, luister even. Zojuist is Mark bij me gekomen met de mededeling dat zijn knie opnieuw niet goed voelt. Mark weet als geen ander wat dit voor gevolgen voor hem in zijn verder leven kan hebben. Daarom heeft ‘ie me zojuist aangegeven dat hij er een punt achter zet. Mark Groenewoudt zet een streep onder zijn voetballoopbaan”. Mark vecht tegen zijn tranen en in kleedkamer 1 doen nog ruim 20 voetbalmaten dat.

Ik zal het wel weer een beetje dramatiseren, de manier waarop het gegaan is maar heel veel zal ik er ook niet naast zitten. En weet u, niet alleen Mark heeft deze beslissing op jonge leeftijd moeten nemen. Ook Spartanen als Rick Knoop, Luuk Nijman (die ik afgelopen zaterdag ook weer op krukken voorbij zag komen) en kortgeleden nog aanstormend talent Tom Rutten moesten een hele lastige knoop doorhakken omdat terugkerende blessures hen parten speelden. Deze column moet u dan ook maar zien als een eerbetoon aan al die Spartanen die door een vervelende blessure vroegtijdig hebben moeten besluiten een punt achter hun voetbalcarrière te zetten.

Maar voor Mark heb ik een speciaal plekje ingeruimd. De lat ligt tegenwoordig hoog bij Sparta Nijkerk en zoals ik aan het begin van dit stuk al schreef: we zijn enorm blij met al die talentvolle voetballers die onze kleuren verdedigen. Maar zo’n ongecompliceerde, min of meer bedeesde, leuke, Nijkerkse jongen in de basis….. dat zien we toch ook wel heel graag.

Mark Groenewoudt, vanaf de F-jes spelend voor Sparta Nijkerk en geëindigd in Sparta 1 verdient nog wel een mooi afscheid. Zodra de speelkalender het toe laat moet we daar maar een mooi voetbalavondje voor bedenken. Met veel vrienden binnen de lijnen. En veel toeschouwers op de tribune. Een fraai eerbetoon aan een fantastische sportman. Afgesproken?

Nico Fiegen

PS Kan het zijn dat ik de foto van Mark nog mis in de ere-galerij op de Sven Onland tribune…..?