Nieuws

Ik weet niet of het komt omdat er op de velden zo weinig te beleven valt maar op de één of andere manier kijk ik momenteel extreem veel voetbalbeelden terug. Je moet toch wat. Mooie sfeerbeelden, prachtige doelpunten, voetbalgrootheden die je nooit meer vergeet of juist heel snel wilt vergeten. Bij voetballers als Cruyff, George Best of Dennis Bergkamp wordt mijn beeld zelfs wat scherper, mooier en kleurrijker. Bij Michiel Kramer of John Guidetti gaat ‘ie vanzelf uit. Heb ik zo ingesteld. Maar waar mijn TV tegenwoordig een beetje raar van gaat doen is al die achterlijke, ingestudeerde, stompzinnige juichmaniertjes van de voetballers van tegenwoordig. Vroeger was echt niet alles beter maar in het zwart-wit tijdperk scoorden spitsen hun doelpunten, vielen 10 spelers elkaar in de armen (de keeper prakkiseerde er niet over zijn hok te verlaten) en mannen met hoeden en lange regenjassen hupten langs het veld gewoon rechtstandig op-en-neer op hun eigen staplaats. Hup-hup-hup! Op een spandoek stond gewoon “Hup SC Amersfoort” en de K.N.V.B. hoefde zich nooit te buigen over racistische, neerbuigende teksten. De staf en de spelers op de reservebank vierden hun eigen feestje maar werden niet geacht in de feestvreugde van de 10 veldspelers mee te delen. Niet dat overdreven gedoe om jouw doelpunt naast het veld met de reserve-linksbuiten te vieren omdat zijn cavia die week slecht nieuws van de dierenarts had gehoord. Hou ‘ns op.

Tegenwoordig belt een voetballer volgens mij ruim vóór aanvang van de wedstrijd alvast met Ziggo om te vragen waar de camera’s komend weekend staan zodat ‘ie, mocht hij tot scoren komen, weet waar ‘ie zijn toneelstukje op moet voeren. Op vrijdag koopt ‘ie bij de Zeeman een hagelwit T- shirt wat hij zondag onder zijn shirt aan zal trekken. Met zo’n lekkere dikke viltstift kalkt hij, helaas vrijwel nooit foutloos, iets raars op dat T-shirt. “Stob het regenwout” of “Tegen koorona”. Na z’n eventuele doelpunt zoekt hij zijn momentje bij de dichtstbijzijnde camera, daarbij keihard iets brullend, vaak in straattaal. Ey..ik word para…beter hou je je bek…! Bedoeld voor zijn trainer die hem niet in de basis zet. Dit zal ‘m leren.

Hele theatervoorstellingen worden het vaak. Zie je ineens een volwassen vent met een bal onder zijn shirt en een duim in z’n mond over het veld sprinten (hoe zou Douwe Bob dat gedaan hebben als hij voetballer was geweest?). Of dat idiote hartjesgebaar met duim en wijsvinger speciaal voor het liefje thuis (hoe zou Marco Borsato dat gedaan hebben als hij voetballer was geweest?). Ergerlijk? Een voetballer die wild gebarend medespelers van zich af duwt omdat hij het feestje alleen wil vieren. Daar hebben zijn teamgenoten helemaal niets mee te maken toch? Tenenkrommend? Het telefoongebaar (pink en duim uitstrekken, rest van de vingers buigen en dat dan tegen je hoofd houden om je zaakwaarnemers alvast een seintje te geven dat hij de onderhandelingen met je nieuwe club wel kan starten. Weerzinwekkend? Met je rug naar de tribune rondhuppelen met beide duimen wijzend op naam en rugnummer op je shirt. Om je rot te lachen? Een voetballer die scoort tegen z’n oude club en opvallend-niet-juicht. Zum kotzen? Quincy Promes die met zijn handen met drie vingers een soort M vormt en dat voor zijn gezicht houdt. Is dat de M van mes of hoe moet ik dat zien? Sebastien Haller die na een doelpunt het V- teken maakt. Was dat omdat zijn baas nét een vinkje vergat te zetten?

Ik kan nog wel even doorgaan: Rai Vloet die op z’n duim blaast om een blaastest te simuleren, Patrick Kluivert die met 2 handen doet alsof ‘ie er in een snelle auto vandoor gaat, John Terry die ‘de-bal-onder-het-shirt’-act opvoert terwijl ‘ie net de vrouw van teamgenoot Wayne Bridges heeft bezwangerd. Het kan kennelijk allemaal niet gek genoeg.

Ik ben blij dat we dat we het op de amateurvelden allemaal wat gematigder doen. Hij is vanaf deze plek al vaker aangehaald maar de zegetocht die Tim Muller na z’n gelijkmaker tegen Quick Boys toevallig kort langs de dug-out van de tegenstander leidde en eindigde voor een uitzinnig balkon is misschien wel als enige blijven hangen (alhoewel ik persoonlijk het feestje van onze keeper Kevin Rijnvis, pal voor de Katwijkse tribune minstens zo leuk vond…). Misschien dat de salto’s van Raoul Hennar of oneindige juichsprint van Harry Hamstra sr. na een doelpunt (was het tegen RKC?) een speciale vermelding verdienen maar dan houdt het bij ons wel zo’n beetje op. Geeft niks. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. En áls je al uitzinnig van vreugde bent doe het dan op de manier waarop Marco Tardelli het deed in de WK- finale West-Duitsland- Italië van 1982. Dat pure, dat uitzinnige, die extase, die ogen, dat shirt (en, OK, ook even via de bank lopend…) zoals een doelpunt gevierd hoort te worden

Deze content is geblokkeerd. Accepteer cookies om te bekijken. klik om te accepteren