Nieuws

Een bijzondere tijd heeft zo zijn eigen bijzondere momenten.

Waar de JO19-1 in het seizoen 2018-2019 net naast promotie greep, werd dit onlangs rechtgezet. De invoering door de KNVB van de topjeugdcompetities, in combinatie met schrappen van de 2019-2020 competitie, is daarvan de oorzaak. Het gevolg is dat de JO19-1 van Sparta Nijkerk komend seizoen in de derde divisie gaat uitkomen. Ik kan me voorstellen dat de spelers en/of staf van destijds daar wel een reden in zien om nog een keer een uitgesteld feestje te bouwen. De staf heeft zich in ieder geval voorgenomen om weer eens een vorkje te prikken.

Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik, als assistent trainer, deel uit mocht maken van die staf met Ferry aan het roer. Met Willem Koelewijn, Anne Buitenhuis en Patrick van Dompzelaar werd het een mooi stel en hebben we nog regelmatig digitaal lol, dat kan nu even niet anders. Zonder de anderen tekort te willen doen, wil ik even stilstaan bij Anne, of Buutenhuus, zak moar zegge.

Eigenlijk niet weg te denken op De Ebbenhorst, want het aantal dienstjaren als trainer en leider is heul groot.
Hij stond aan het begin en einde van mijn trainersloopbaan en heeft een special goed plekje in mijn hart. Door mensen als Anne besef je pas hoe belangrijk een goede leider voor een team is. Door alle randzaken tot in de puntjes te regelen, hoef je je als trainer alleen maar bezig te houden met voetbal. Menig trainer kan erover meepraten, of komen er ooit nog achter als dit niet meer gebeurt. Dat geldt overigens ook voor spelers, want hij staat altijd klaar voor die gasten.

Er lopen binnen onze jeugdopleiding meerdere van dit type ‘onzichtbare’ krachten rond. Het cement tussen de stenen, zodat niet alles los zand wordt. Met los zand weet Buutenhuus echter wel raad, dat schept hij gewoon aan de kant of op een hoop, net zolang totdat het weer een afgewerkt geheel wordt.

Ik zal hem missen, want Anne heeft besloten zijn leidersjas aan de kapstok te hangen. En met mij hebben veel (oud-) spelers wel een mooie gedachte bij hem. Soms een kleine beetje nors, echter meestal met een gulle lach en altijd vol inzet en nergens te beroerd voor. Daarnaast goed gezelschap om samen een biertje te happen. En goed verstaanbaar in zijn karakteristieke taaltje, de Niekarkse tongval, zak moar zegge. Gelukkig gaan we hem nog genoeg langs de lijn zien, bij het eerste of één van zijn kleinzoons, want zijn liefde voor het spelletje en trouw aan de club blijven. Nu heeft hij echter eens de tijd om in alle rust en ontspannen te genieten van de verrichtingen van die kleinen.

Voor de staf 1819 een goede reden om bij het prikkende vorkje ook een sapje te doen. Stop er twee vijftigers bij, een zaalvoetbalpromotie, een nieuwe trainersrol en zo hebben we allemaal wel een reden om het hapje en sapje uit te breiden tot een geslaagde avond. Ik kijk er al naar uit…..

Rob Schoom