Nieuws

Op 8 april 2019 schreef mijn oud-trainer en tegenwoordig Hoofd-Jeugd Opleiding van v.v. Sparta Nijkerk, Rob Schoon, de column ‘Voetbalvader’. Zoals ik van Rob gewend ben een strakke column, waarin hij afsloot met de droomwens van iedere Spartaanse voetbalvader: zijn zoons (Sil en Noud) ooit in een Oranje-Zwart shirt in de hoofdmacht op een kolkende Ebbenhorst.

Toeval of niet, Facebook herinnerde mij er vandaag (27 augustus 2019) aan dat ik, exact drie jaar geleden, het geluk had dat deze droomwens voor mij in vervulling mocht gaan toen trainer Marco
Roelofsen mij in de uitwedstrijdwedstrijd bij SDV Barneveld (1-5) liet debuteren in de Spartaanse hoofdmacht.

Een droomwens die afgelopen halfjaar wellicht een klein beetje uit elkaar spatte toen ik in februari besloot om Sparta na 17 jaar te verlaten om vanaf dit seizoen voor SVL Langbroek te gaan spelen. Reden genoeg voor m’n vader om de mooie column van Rob Schoon een passend vervolg te geven met de column ‘het zal je kind maar wezen’. Ondanks dat ik in 17 seizoenen Sparta Nijkerk wel eens ‘papamoe’ werd van de zoveelste column, moet ik jullie eerlijk bekennen dat deze column mij raakte nadat ik recent met lood in m’n schoenen had aangekondigd om Sparta te verlaten…

Juist daarom kon ik het niet laten om op Facebook (met een knipoog) op de ‘op-mij-doelende’ column te reageren dat deze columnserie, ingezet door Rob Schoon, snel een vervolg zou krijgen met
de column ‘het zal je vader maar wezen’. Een idee dat alleen maar bevestigd werd toen oer-Spartanen als Fred Lovink en Klaas Bast mij vroegen hoe ik ’t vond dat ‘m’n voader’ dan niet elke week langs de lijn kon staan in Langbroek? Jammer uiteraard…

Je weet hoe die dingen gaan. Sparta promoveerde en heeft de eerste overwinning in de 3e Divisie op zak, ik heb zelf m’n eerste potjes in Langbroek in de benen, maar die column? Die kwam er eigenlijk nooit…

Totdat ik vorige week donderdag van m’n collega en A-selectie speler Bert van Dijk het nieuws doorkreeg dat door een blessure van 1e keeper Manuel Hoogewoning en een schorsing van 2e keeper Thijs Jansen mijn oud-teamgenoot Jaron van het Loo voor het eerst officieel het Spartaanse doel zou mogen verdedigen. Maak een rondje over De Ebbenhorst en je zult geen verkeerd woord over ‘Jerry’ horen. Niet alleen maakte hij als keeper het afgelopen seizoen in de B-selectie een grote ontwikkeling door, maar het is ook nog eens een ‘doodgoed’ jong.

Toch was dat voor mij niet de reden om, een paar maanden te laat, alsnog te starten aan deze column. Het officiële debuut van Jaron liet mij namelijk vooral terugdenken aan de vraag ‘hoe ik het zou vinden dat m’n pa niet altijd meer langs de lijn zal staan in Langbroek’. Niet elke speler, waaronder Jaron, heeft namelijk meer het geluk dat zijn/haar vader zo trots als een pauw langs de kant kan staan. Geen duimpje voor de wedstrijd, geen goedkeurende blik na een mooie steekpass of luid gejuich na een heerlijk doelpunt…

Zo geldt dat ook voor de broer van Jaron, Rowin van het Loo, die speler van is v.v. Sparta Nijkerk 5. En wat te denken van Patrick Haverlag? Die zijn trotse vader Anton graag nog jaren als leider aan de kant had bij v.v. Sparta Nijkerk 6. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ex-Spartaan Luuk Kreijne? Wat had z’n vader Marcel beretrots langs de zijlaan gestaan om al z’n basisplaatsen vorig seizoen bij Veensche Boys te bewonderen. Stuk voor stuk jongens van mijn leeftijd en waarvan ik weet dat ze hun pa zo graag nog eens langs de zijlijn hadden staan.

En zo zijn er binnen en buiten de club helaas nog veel meer vervelende situaties. Zo moest m’n maatje en ex-Spartaan Freek van Wijk z’n vader door ziekte ook veel te vaak langs de lijn missen
terwijl hij bij V.V. Lunteren weer acht doelpunten tegen de touwen schoot. Doodzonde…

Kortom, reden genoeg voor mij om vandaag alsnog te beginnen aan de beloofde column. Niet omdat ik het jammer zal blijven vinden dat m’n pa wat minder kan komen kijken in Langbroek, maar juist om te beseffen dat dit helaas niet voor iedereen zo gebruikelijk is…

En wat betreft de droomwens? Die blijft als het aan mij ligt gewoon bestaan. Ik weet namelijk zeker dat er een sterretje begon te schitteren toen scheidsrechter F.E. Ter Brake zaterdag op zijn fluit blies en Jaron zijn vuist balde in z’n keepershandschoen. 3-2.

Klasse man!

Jorrit Fiegen

​