Nieuws

In het voorjaar van 2020 wijdde het weekblad Voetbal International er een soort wedstrijd aan: wie is de grootste cultheld die ooit op de Nederlandse voetbalvelden heeft rond gelopen? Eerlijk gezegd had ik nooit zo stil gestaan bij dat begrip, misschien wel omdat ik een cultheld altijd min of meer associeer met de schlemiel, de lummel, meestal niet de meest getalenteerde voetballer. En als je het lijstje van VI nog eens naloopt dan is dat niet zo raar. Je treft daar namelijk namen als Nathan Rutjes, de knuffel Hagenees die hoogstpersoonlijk door middel van zijn nageslacht alvast heeft gezorgd voor een kloon van zichzelf. Of Hyun-Jun Suk, een Aziaat die kennelijk net op tijd kwam toen ze bij Ajax pootte voor het afsluitende partijtje… U kent het verhaal, Suk mocht mee doen en dwong nog een contract af ook. Ik heb ‘m zien live voetballen, zelfs bij Sparta 4 zou ‘ie geen basisplaats hebben afgedwongen.

Maar een cultheld is niet per definitie een dorpsgek. Integendeel! Hij is vaak wel degelijk succesvol geweest. Het zijn paradijsvogels van hun vakgebied, las ik ergens. Ze vertederen, verbazen, irriteren, amuseren. Ze zijn ongrijpbaar, onnavolgbaar en uniek.

Nou, dan hebben wij er ook een paar gehad hoor! Nu zij dus niet per definitie de hansworst van de club blijken te zijn en ze dus eigenlijk een soort eervolle vermelding verdienen durf ik er best een paar te noemen. In willekeurige volgorde moet ik bijvoorbeeld denken aan Robin van de Brom, Bacardi-goala noemde ik ‘m altijd, geen idee waarom. Vrijwel altijd een paar onsjes (hoeveel ons is een kilo?) te zwaar en altijd trainend met een schuin oog naar de kantine was Robin nog een seizoen onze goalgetter. Misschien wel gehaald als “het beroemde neefje van” maar uiteindelijk toch net iets minder verfijnd. Wat te denken van Junior Albertus, eigenlijk 2 culthelden ineen….. Of Saddy de Koning, in het dagelijks leven FC Utrecht hooligan, op zaterdag doelpuntenmaker (alleen bij ons wat minder vaak….). Veel talentvoller maar op het oog wat minder atletisch was bijvoorbeeld Jan van de Craats. Vaak belangrijk, bijzonder populair binnen de club en bij belangrijke wedstrijden nog altijd een graag geziene gast op De Ebbenhorst.

Houdt u bij het lezen van dit stuk voor de goede orde nog wel even goed in gedachten dat culthelden geen lulletje-rozenwaters waren? Want als ik namen ga noemen als Boer Bunt en Henk Bouw moet u zich wel blijven realiseren dat zij om-wie-ze-waren een soort cultheld waren maar zij staan tegelijkertijd wel gewoon hoog in de ere- galerij van Sparta Nijkerk hoor! Wie daar zeker ook niet in mag ontbreken is een voetballer die waarschijnlijk nog geen 10 doelpunten voor Sparta Nijkerk heeft gemaakt maar voor eeuwig welkom is op ons sportpark: Jorn Mocking. Niet alleen omdat hij zoveel blessureleed moest overwinnen toen ‘ie eenmaal bij ons aan boord was maar gewoon omdat het één van de vriendelijkste en aardigste mensen is die ik ooit ben tegen gekomen. En stiekem ook omdat ‘ie ooit De Ebbenhorst op z’n kop zette met z’n belangrijke doelpunt tegen N.S.C……..

Ik mag dan tegenwoordig te boek staan als een betrokken Spartaan, mijn lidmaatschap gaat eerlijk gezegd 20 jaar terug. Dat betekent dus dat ik in mijn rijtje ongetwijfeld namen vergeet. Ik heb wél heel lang nagedacht wie er binnen onze club bij mij op nummer 1 zou staan als we een verkiezing zouden organiseren. Daar hoefde ik eigenlijk niet eens lang over na te denken: Dave Huymans. De Pietje Bel van de voetbalvelden, de man waar je als schoonvader al van wakker lag voordat je dochter ‘m ontmoet had, de schrik van het scheidsrechterskorps maar ook één van de beste voetballers die ooit bij ons heeft rondgelopen. Het enfant terrible had een trap waar zelfs Hakim Ziyech jaloers op zou zijn en het overzicht van een gier (en een openstaande rekening in de kantine waar een paard de hik van krijgt). Maar tegelijkertijd knettergek. Of laten we zeggen: prettig gestoord. Althans, bijna altijd prettig….

Lopen culthelden alleen op een voetbalveld rond? Nee hoor, persoonlijk vond ik Boer Koekoek ook in aanmerking komen. Of Jacobse en van Es. Of Theo van Gogh. Misschien moet ik zelfs Donald Trump hier wel noemen maar dan begeef ik me op veel te glad ijs.

En nu u wel duidelijk is geworden dat de titel ‘cultheld’ een soort ere-titel is durf ik zelfs te stellen dat ze bij ons ook gewoon op de tribune of in de kantine rondlopen. Wij hebben toch een prachtige mix van 13-in-een-dozijn Spartanen en kleurrijke clubmensen? Zeg nu zelf, zo’n Henk Nijman, De Gevreesde Sirene, hoort toch óók in dit rijtje? En wat te denken van Teun Motshagen, die als grensrechter de meeste punten voor de club heeft verdiend door “af en toe bezijden de waarheid te vlaggen”? Die moet toch zeker ook een eervolle vermelding krijgen op deze lijst? Of Roel Brem, die overal ergens iets van vindt zelfs al vindt ‘ie er niets van. Niet te vergeten: Wim Mostert, op menige amateurvoetbaltribune bekend als De Lawaaipapegaai maar toch nooit gecorrigeerd met een tik op z’n muil.

O ja, als ik nog even nadenk doemen er allerlei illustere namen op. Wat te denken van Joerie Epskamp die als invaller met twee gescheurde meniscussen, gebroken ribben, een gekneusde schouder, een heupfractuur, een ingescheurde oorlel én een grote bek Sparta 2 in de race hield. Puur cult!

Heerlijk om al die namen weer eens de revue te laten passeren. Dit zou in plaats van een column zomaar eens een boek kunnen worden! Maar laten we dat maar niet doen.

Wie weet hoef ik voor mijn volgende bijdrage eens niet te zoeken naar historische zaken. Misschien mag het dan weer gewoon over het spelletje gaan. En hoef ik u niet meer lastig te vallen met dit soort flauwecult.

Hou nog even vol hè!

Nico Fiegen