Nieuws

Deze column van Harry Hamstra verscheen op zaterdag 23 november 2013 in AD/AC

Vandaag, morgen en ook doordeweeks nog, bekervoetbal. Interessante onderbreking van de competitie. Kijk ik altijd naar uit. Het knock out systeem. Ronde verder of eruit vliegen. Geen rekenwerk vooraf of destructieve ingraaf-tactiek. Gewoon d’r lekker in kleunen, als het moet va banque spelen, fris van de lever. Zoals de Engelsen bekervoetbal benaderen, iedereen kan winnen van iedereen.

Gokken op een gelijkspel is zinloos. En is er toch sprake van een ‘draw’ dan wordt de strijd beslist vanaf de stip. Penalty’s. Altijd weer een onvoorspelbare loterij waarin zenuwen en stoïcijns
gedrag van de schutter vechten om de eerste plaats en de keeper kan uitgroeien tot ‘man of the match’. De op een hoger niveau acterende of beter geachte ploeg wint niet altijd in ‘de beker’
en zeker niet vanaf de elfmeter. Elf stappen verwijderd van de doellijn worden helden geboren maar ook reputaties gebroken. Het onderscheid tussen superschutters en schlemielen, zelden beter in beeld gebracht dan na afloop van een penaltyreeks.

Glorieus als triomfator op de schouders of schaamtevol en gedesillusioneerd als een geslagen hond afdruipen via de nooduitgang…… Eeuwige roem versus verachting en verdoemenis. ‘Hoe kan hij zo’n pingel missen!’ Je hoort het de beste stuurlui aan de wal luidkeels roepen. Maar de grootste voetballers ter aarde misten pingels. Vraag maar aan Seedorf en Frank de Boer. Wie is bestand tegen de druk? Kiest vooraf de goede hoek en schiet de bal feilloos waar hij hem hebben wil. Het is en blijft een speciale kwaliteit: het binnenschieten van pingels.

Vandaag en morgen zullen er weer wedstrijden beslist worden na penalty’s. In de uitslagen zullen we het lezen: w.n.s. oftewel wint na strafschoppen.

Bekervoetbal is geen niemendalletje, geen tussendoortje om des keizers baard. Welnee. Ver komen in het bekertoernooi is een van de doelstellingen gedurende een voetbalseizoen. De laatste vier halen betekent immers deelname aan ‘het grote’ bekertoernooi. We zien aan IJsselmeervogels hoe leuk en lucratief dat is!

Naschrift:

Het is inmiddels maandag 25 november 2013. Ik heb zojuist het regionale sportkatern van AD/AC gelezen. Niet verwacht, en zeker niet gehoopt, dat bovenstaande column van afgelopen zaterdag zo duidelijk van toepassing zou zijn op Sparta Nijkerk en op een speler van ons. In dit geval is Tim Krux de schlemiel waar ik (zonder dat toen te weten of ook maar enigszins te vermoeden) en vandaag ook het AD/AC over schreven. Jammer dat we het bekertoernooi vaarwel hebben moeten zeggen. Maar het is nu eenmaal geen automatisme dat je zomaar even een ronde verder komt. Zeker in een derby tegen een andere ambitieuze hoofdklasser ligt de strijd en daarmee het resultaat altijd open.

Ook al heb je meer balbezit, ook al krijg je de beste kansen, pas als je het vijandelijke net voldoende keren laat bollen is de zege daar. En in dat laatste zag ik afgelopen zaterdag toch vooral de makke van Sparta Nijkerk: op overtuigende wijze een bal van een paar meter afstand zonder pardon en met schaamteloos genoegen dwars door de touwen achter de keeper van de tegenstander willen jagen! Daar ontbrak het afgelopen zaterdag aan. Doen spelers dat expres? Nee dat doen ze zeker niet expres! Ik meen lang genoeg op niveau te hebben gevoetbald en als trainer werkzaam te zijn geweest, om dat vol overtuiging te beweren. Natuurlijk doen spelers dat niet expres!

Het beker-avontuur is dit seizoen voorbij. Maar een ander avontuur is nog volop gaande.

En daar ligt het primaat: de competitie.

Na tien wedstrijden staan we er goed voor maar er is nog veel werk aan de winkel. Met nog zestien cruciale duels te gaan wordt er bij Sparta Nijkerk zeker nog niet gejuicht, zeker niet! In Nijkerk verkopen wij geen huiden voordat de beren geschoten zijn. Maar dat we goed bezig zijn is ontegenzeggelijk waar.

In 2013 resten ons nog drie competitiewedstrijden.

Allemaal topwedstrijden. Thuisduels tegen DOVO en Ajax en een uitwedstrijd tegen VVA’71. Het wordt de komende weken zeker nog interessant op een hopelijk telkens bomvolle Ebbenhorst in een competitie waar iedereen van iedereen kan winnen. Zie afgelopen zaterdag de overwinning in een inhaalduel van Montfoort op Quick Boys. Vorige week, na de winst op de koploper, werd in Katwijk de polonaise gelopen. ‘Nu nog ‘even’ winnen van Montfoort en de aansluiting was daar….. Ja, ja, het liep duidelijk even anders.

We liggen uit de beker en dat is even slikken. Zo eerlijk moeten we zijn. Dat geldt voor het team en zeker voor Tim Krux voelt dat extra k……..

Maar schreef ik ook niet dat de grootste voetballers ter aarde pingels misten? Tim heeft zich in ruim twee seizoenen ontwikkeld tot een dragende speler van Sparta Nijkerk. Een zekerheid, een vaste waarde. Op z’n plek in het oranje-zwart. En juist om een nog betere voetballer te worden moet je ook dit soort dingen meemaken. Een pingel missen op een cruciaal moment. Het klinkt misschien vreemd maar daar word je sterk van. Een absolute wetmatigheid in de voetballerij. Gewoon even slikken, even met je kop schudden, weer opstaan en gelouterd verder gaan. En de eerstvolgende keer? Te beginnen op de training. Die bal pakken, op de stip neerleggen en woest in de kruising, dwars door de touwen rammen. Net zo makkelijk.

Zaterdag tegen DOVO mogen we weer volle bak. Daar leef je als voetballer en als team toch de hele week naar toe, niet dan?

Harry Hamstra